موسوی و کروبی ؛ بهانه های فراموش شده

سال 88 از سالهای فراموش نشدنی در تاریخ ایران است سالی که بخش وسیعی از مردم ایران به امید تغییر و رفتن دیوانه ای چون احمدی نژاد به پای صندوقهای رای رفتند تا از میان بد و بدتر انتخاب خویش را به صندوق آرا بریزند . انتخابات با کودتای انتخاباتی مواجه گردید و در نتیجه اعتراضات مردم شروع شد و با خشونت و سرکوب حکومت ، خط قرمزها شکست و اینجا بود که فضای مناسبی برای تغییر به وجود آمد و به ناگاه مردمی که معترض به تخلف در انتخابات بودند ، فضای اعتراض به حکومت را مهیا دیدن و بغض سه دهه آنها مجال فریاد زدن یافت .

هر چند موسوی و کروبی اصرار بر عدم عبور از خط قرمزها داشتند ولی مردم بی توجه به نظرات ایشان خواسته ها و علائق خود را فریاد می زدند تا جایی که خود موسوی و کروبی نیز اذعان داشتند که بخشی از جنبش سبز هستند و نه رهبر . و تنها بخشی از اصلاح طلبان حکومتی بودند که به منظور انحصار و مصادره جنبش سبز برای خود ، مرتب از موسوی و کروبی به عنوان رهبران جنبش سبز یاد می کردند که بعدا نیز بخشی از آنها به منظور جدا نشدن از قدرت ، بطور کامل از جنبش سبز اعلام برائت نمودند .

به هر حال جنبش سبز که جنبشی تغییر خواه گشته بود به مرور زمان و بر اثر نداشتن انسجام و توالی زمانی و از همه مهمتر نداشتن نقشه راه یا الگو  ، کم کم دستخوش و متاثر از نظرات ابلهانه اصلاح طلبان شد ؛ جایی که ایده خنده دار اسب تروا از سوی فردی دلقک صفت از سوی اردوگاه اصلاح طلبان مطرح گشت و مانند آب سردی دامنه اعتراضات را محدود کرد . البته دستگاههای اطلاعاتی حکومت نیز بیکار ننشستند و با طرح مسائلی چون کشتار 67 سعی در ایجاد تفرقه و تفکیک معترضان نمودند که البته با موفقیت نیز همراه بود . اما از مهمترین عوامل  در محدود شدن اعتراضات ، بحث بالا رفتن هزینه های اعتراض بود . هزینه هایی چون کشته شدن ، تجاوز ، شکنجه و زندانیهای طولانی مدت در کنار فرسایشی شدن روند اعتراضات و تقویمی شدن اعتراضات و کمرنگ شدن امید به تغییرات بنیادین باعث شد تا اعتراض ها کم کم رنگ ببازد و نقطه اوج پایانی آن بیست و پنج بهمن بود و پس از آن اعتراضاتی که انجام گرفت هرگز به وسعت قبل نبود . حصر موسوی و کروبی نیز نتوانست اعتراضات را مجددا رونق ببخشد که علت اصلی آن عدم رهبری و محوریت ایشان بود و البته  گفتار و صحبتهای خصوصا موسوی در مورد بازگشت به دوران طلایی امام ! که در وقت خود باعث افتراق و ریزش در جنبش سبز گشت .

در واقع موسوی و کروبی بهانه هایی بودند برای اعتراض که ازسوی مردم به تدریج فراموش شدند و در نهایت بخشی از مردم و بخشی از بدنه جنبش سبز بر اثر حماقت و خیانت اصلاح طلبان حکومتی تن به شرکت در انتخابات 92 دادند و با حماقت تمام پس از اعلام و انتخاب روحانی خوشحالی نمودند . در واقع دلیل اصلی عدم توفیق جنبش سبز جدا از دلایل یاد شده ، عدم بلوغ مردم در ضرورت تغییر و خروج از وضعیت اسفبار موجود است به طوری که با بالا رفتن هزینه ها حافظه تاریخی شان از بین رفت و راضی به تغییرات جزیی و ادامه زندگی با خفت شدند و افسوس و افسوس و افسوس .